W niektórych scenach Jima Craiga grał były bramkarz drużyny Edmonton Oilers - Bill Ranford.
Do ról 20 zawodników drużyny USA przesłuchano ponad 4000 mężczyzn.
Buzza Schneidera zagrał jego syn - Billy Schneider. Reżyser proponując aktorowi rolę, nie wiedział o tym pokrewieństwie.
Krótko po wyrównaniu przez drużynę USA w meczu z ZSRR na 3:3 na tablicy wyników przez chwilę widać wynik 4:3 dla USA.
Kiedy drużyna USA w meczu z ZSRR zdobywa czwartą bramkę na tablicy wyników utrzymuje się stan 3:3.
Przed wejściem na lodowisko Mike'a Eruzione'a, John Harrington przygniata gracza ZSRR do bandy. Po wejściu Eruzione'a to samo starcie widać ponownie.
Flaga USA, którą po meczu finałowym otrzymuje Jim Craig od jednego z kibiców (gra go reżyser Gavin O'Connor) zmienia stronę, mimo, iż zawodnik nie miał czasu jej przełożyć.
Po bójce Jacka O'Callahana i Roba McClanahana plamy krwi na twarzy tego drugiego zmieniają się w poszczególnych ujęciach.
W meczu półfinałowym Sowieci przy stanie 1:1 zdobywają drugą bramkę, jednak wynik na tablicy nie zmienia się.
Wielu kibiców podczas meczu USA - ZSRR nosi ubrania, które nie istniały w 1980 roku.
Przed Wigilią Bożego Narodzenia widać ujęcie z gazety o rosyjskiej inwazji na Afganistan, które w rzeczywistości miało miejsce dopiero 29 grudnia 1979 roku, a więc już po świętach.
Na konferencji prasowej kilku reporterów używa aparatu Nikon model 8008, który w czasie akcji filmu nie istniał.
Przed meczem z ZSRR w Madison Square Garden bramkarz Jim Craig dwukrotnie zakłada na twarz swoją maskę.
Chociaż Uniwersytet Minnesoty pokonał Uniwersystet Bostonu w play-offach 1976 roku to Rob McClanahan był wtedy jeszcze w szkole średniej. W drużynie akademickiej grał dopiero w 1979 roku, zaś O'Callahan mówi, iż miało to miejsce właśnie w 1976 roku, co jest nieprawdą.
Po bójce Jacka i Roba pasek tego pierwszego zmienia swoje położenie w poszczególnych ujęciach.
Butelki z wodą nie mogły być umieszczane podczas meczu na bramkach w 1980 roku. Zakaz zniesiono dopiero 10 lat później.
W barze O.C. napełnia swój kufel piwem, po czym odstawia pusty. Po chwili ponownie wykonuje tę czynność.
Widoczny podczas filmu krój strojów drużyny USA nie istniał w 1980 roku.
Craig Patrick wyczytuje tylko 24 nazwiska wyselekcjowanych zawodników, tymczasem ta grupa liczy 26 osób.
Podczas świątecznego spotkania w domu Doca jeden z zawodników ma na sobie koszulkę firmy Roots Athletic, która nie istniała w tamtym czasie.
Muzyka Johna Williamsa, którą słychać na rozpoczęciu olimpiady nie istniała w 1980 roku, powstała 4 lata później.
Po zwycięstwie USA nad ZSRR Herb patrzy na Patty. Jej ręka zmienia położenie w poszczególnych ujęciach.
Budynki należące do World Financial Center, które otaczają wieże World Trade Centre powstały w połowie lat 80, a akcja filmu ma miejce kilka lat wcześniej.
Ralph Cox - ostatni wykluczony z drużyny zawodnik jest widoczny na tafli lodu po finałowym zwycięstwie ubrany w strój hokejowy. Jest to niemożliwe w rzeczywistości, gdyż mógłby co najwyżej być jednym z kibiców.
Podczas ceremonii wręczania medali możemy się dowiedzieć, że trzecie miejsce zajęła reprezentacja Finlandii. Zarówno flaga jak i barwy zespołu pokazanego w filmie należą do reprezentacji Szwecji.
Niektóre ze scen powstały na terenie Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver (Kanada). Okoliczni mieszkańcy by utrudniać filmowanie wywieszali w oknach flago Związku Radzieckiego, a nawet ukradli krzesło Kurta Russella.
Zdjęcia do filmu kręcono w Vancouver, Rossland, Prince George i Abbotsford (Kanada).
Prawdziwy Herb Brooks zginął w wypadku samochodowym podczas kręcenia filmu, który został mu zadedykowany.
Taśmy z filmem liczyły ponad 280 mil. To rekord jeśli chodzi o wytwórnię Disney'a, w której film powstał.
Wieże World Trade Centre są widoczne kiedy akcja filmu ma miejsce w 1980 roku. Było to pierwsze zrekonstruowane na potrzeby filmów ujęcie budynków, które przestały istnieć 11 września 2001 roku.
Michael Mantenuto podczas zdjęć próbnych wdał się w prawdziwą bójkę z jednym z innych zawodników. Reżyserowi Gavinowi O'Connorowi spodobała się jednak postawa aktora i przeważyła o przekazaniu mu roli O'Callahana.
Kibicem, który po meczu finałowym zarzuca na ramiona Jima Craig'a flagę USA jest reżyser filmu - Gavin O'Connor.
Scena nocnego treningu karnego, który zarządził Herb Brooks po meczu z Norwegią była kręcona po 12 godzin przez 3 dni. Reżyser chciał, by wydarzenie to wyglądało realistycznie.
Chociaż komentatorzy Al Michaels i Ken Dryden prowadzili spotkania hokejowe to w meczu ze Związkiem Radzieckim wykorzystano reporterów stacji ABC.
Hymn USA w Madison Square Garden wykonuje Lauren Hart, która od 1997 roku śpiewa dla zespołu Philadelphia Flyers. Jest córką Gene Harta, który był spikerem tej drużyny w latach 1965 - 1995.
Dla większości zawodników grających reprezentantów USA był to debiut filmowy. Dostali role dzieki umiejętnościom gry w hokeja, ich aktorstwo miało drugoplanowe znaczenie.
W rzeczywistości scena nocnego treningu po meczu z Norwegią nie skończyła się wyznaniem Mike'a Eruzione'a o jego grze dla reprezentacji USA ale wybuchem frustracji Marka Johnsona, który przy okazji złamał swój kij uderzając nim o bandę.
Materiały filmowe, którymi posługuje się trener Brooks to prawdziwy trening reprezentacji ZSRR z 1976 roku.
Ujęcie zdobywającego bramkę Michajłowa, który na swoim odbiorniku ogląda Herb to prawdziwe ujęcie tego radzieckiego gracza.
Podczas meczu z Republiką Federalną Niemiec na tablicy wyników widać skrót GDR (Niemiecka Republika Demokratyczna - NRD), jednak ten z pozoru błąd filmowy miał miejsce w rzeczywistym pojedynku obydwu drużyn.
Tablica rejestracyjna samochodu Herba Brooksa pochodzi ze stanu Minnesota, w którym Brooks nigdy nie przebywał.
Nazwisko na koszulce Kharlamova widnieje jako Charlamov. W języku rosyjskim "kh" wymawia się jako h, zaś spikerzy amerykańscy czytają je jako k.
Zdjęcia do filmu kręcono od 20 marca do 4 lipca 2003 roku.