Jeden z tych obrazów, gdzie marzenia zawsze warto, trzeba i można realizować. A gdy dochodzi do momentu poważnego i ważnej rozmowy z stylu: „A skąd wiesz, że tobie się uda? Musisz myśleć o prawdziwym życiu!”, to robią to ze wszystkich sił bez jakiegokolwiek zaangażowania. To wtedy zresztą jest wspomniane trzaskanie drzwiami – bohaterka oczywiście zamyka się we własnym pokoju. Jakbym chciał trzasnąć tak delikatnie tymi drzwiami, to bym i tak zrobił to mocniej.

Niemniej muszę oddać tej produkcji jedno: coś w niej jest. Coś jest w tym pierwszym występie, jak bohaterka śpiewa Beach Boys i robi to tak niewinnie, że całkowicie można kupić reakcję widowni. Po prostu sam się do niej zaliczałem. Naprawdę spodobało mi się, jak ludzie zaczęli klaskać czy wybijać rytm o szklanki, by ostatecznie dołączyć się do śpiewania. To było ładne. I jest trochę takich chwil w tym filmie. Jak kręcili próbny filmik i się pocałowali, reżyser powiedział „Cięcie!”, a oni dalej byli… razem. Ładne to jest, co ja poradzę? Historia czy bohaterowie, cały film ogólnie był mi obojętny, ale jednak zerkałem od czasu do czasu, by nie przegapić kolejnego momentu. Nie tworzy to solidnego filmu, ale nadal ma jakąś wartość.

Plus ogólny styl. Te włosy, te stroje, ta wizja. Ten różowy beret, ta dziewczyna na ulicy grająca na skrzypcach.