Edmund Goulding miał zostać reżyserem filmu , jednak jego styl został uznany za zbyt staroświecki.
Anita Louise została obsadzona w roli Amy Dillard, ale ostatecznie przypadła ona w udziale Margaret Lindsay.
Jeffrey Lynn miał zagrać Prestona, lecz producenci sztuki, w której występował nie pozwolili mu jej opuścić. W ostatniej chwili zastąpił go Henry Fonda.
Kiedy pani Kendrick i Stephanie wchodzą po schodach na werandę domu Julie, widać promień światła wpadający przez przednie drzwi. Gdy chwilę później Cato otwiera drzwi, światła już nie ma.
W scenie, gdy Julie zszywa swoją suknię, nuci "Beautiful Dreamer". Akcja filmu toczy się w latach 1852-53, a piosenka "Beautiful Dreamer" został napisana dopiero w 1864 roku.
W początkowych scenach filmu Preston biegnie na piętro do sypialni Julie i kilka razy mocno uderza laską w drzwi. W drewnie widoczne są liczne wgłębienia pozostawione przez główkę laski. Kiedy Julie w końcu otwiera drzwi, wgłębień nie ma.
Zdjęcia do filmu kręcono w Los Angeles i Burbank (Kalifornia, USA).
Czerwona suknia, która staje się przyczyną nieszczęścia głównej bohaterki, była w rzeczywistości czarna. Ale w czarno-białym filmie to przecież żadna różnica.
Na Broadwayu w postać Jezebel wcielała się inna znana aktorka, Miriam Hopkins.
Film nazywano czarno-białą wersją "Przeminęło z wiatrem", która wówczas znajdowało się na etapie preprodukcji.
Henry Fonda musiał opuścić na kilka dni plan filmowy, aby być przy żonie gdyż urodziła mu się wówczas córka Jane.
Dlatego też musiał on później dokręcić kilka scen.
Pojawienie się głównej bohaterki na balu w czerwonej sukni było oparte na mającym wówczas miejsce skandalu obyczajowym, którego bohaterką była Norma Shearer. Pojawiła się ona wówczas na "białym balu" organizowanym w Hollywood, w czerwonej sukni, choć obowiązującymi na imprezie kolorami miały być czerń i biel. Oburzeni goście komentowali: "Czy Norma myśli, że jest gospodynią przyjęcia?".
Według Roberta Osborne'a czerwona sukienka Julie w rzeczywistości była brązowa, ponieważ brązowy kolor lepiej wyglądał w czarno-białym filmie niż czerwony.
W wywiadzie z Dickiem Cavette w 1971 roku Bette Davis powiedziała, że jej gaża wynosiła 650 dolarów na tydzień.
Oscar Bette Davis został 19 lipca 2001 roku sprzedany na aukcji za 57,800 dolarów. Nabywcą był Steven Spielberg, który później natychmiast przekazał go z powrotem Akademii.
Z powodu wysokich kosztów kręcenia każdej ze scen, zdjęcia do filmu opóźniły się ponoć o 28 dni.
Aby zminimalizować przyczyny potencjalnego przekroczenia budżetu (który film w istocie przekroczył), reżyser William Wyler nakręcił wszystkie najdroższe sceny na początku.
Film dostępny jest także w wersji kolorowej.
Okres zdjęciowy trwał od 25 października 1937 do 17 stycznia 1938 roku.